by ยืนยง โอภากุล Yuenyong Opakul, aka แอ๊ด คาราบาว Aed Carabao
Album: กัมพูชา Kampucha (Cambodia) (1984)
The word เดินดิน in the title means “Walk the Land” and can be translated “walk” but there is a connotation of being “ordinary,” “down to earth” or “earthbound,” that is not associated with royalty, privilege, and the sky. Many people from the Isaan region of Thailand (Thailand’s North-East) share a similar culture and language with people in the neighboring country Laos. This was a poor region such that many Isaan people would migrate to Bangkok looking for work. The question of this song is when you see Isaan people sleeping at the train platform in Bangkok do you scoff or are you understanding?
เขาเป็นคนไทยแท้ แท้
They truly are Thai people
อย่าเห็นเป็นลาวเดินดิน
Don’t view them as Lao walking the land
ถึงเขาจะกินข้าวเหนียว เหนียว
Even if they eat sticky rice
เขาทำข้าวเกี่ยวเพื่อเมืองกรุง
They also grow and harvest rice for the capital
เมืองที่ยุ่งที่เหยิง
A city that is busy and chaotic
รถราก็ติดกันเป็นแถวยาว
The traffic is stuck in long rows
มีแต่ข่าวฆาตกรรม
There is nothing but news of murders
เมืองที่ทำการค้า
A city doing trade and business
มีน้ำท่าท่วมท้น
There is water flooding
อยู่เต็มถนนหนทาง
All over the roads
แต่ใจคนอ้างว้าง
But people’s hearts are lonely
สิ้นสุดการเดินทาง
At the end of their journey
ล้มตัวลงนอนที่ชานชาลา
They collapse and sleep at the [train] platform
ข้าวมันยากปากมันร้อง ร้อง
Man rice [cooked with oil] is hard to eat. They cry out, cry out
ว่าท้องมันหิวปลิวตาม ลม
that their stomach is so hungry they will blow away with the wind
ไม่ได้มาชมเมืองฟ้า ฟ้า
They didn’t come to admire the Heavenly City
แต่มาเพื่อหางานทำ
Rather, they came to find work
แสน ลำบากสักปานไหน
Who has it so difficult as this?
เหน็ดเหนื่อย กี่มากน้อย
However tired they are
จะค่อยทำ ค่อยกิน
They just keep working so they can keep eating
ขอแต่ข้าวเข้าท้อง
All they ask is for rice coming into their stomachs
น้องทางบ้านได้กินนม
And for their younger siblings to be able to drink milk
มีผ้าห่มกันลมเย็น
And have blankets to protect them from the cold
ใครจะฮู้ใครจะเห็น
Who knows, who sees [who understands]?*
ทำไมอีสาน กระเซ็น
How come Isaan people don’t speak [Thai] perfectly?*
ล้มตัวลงนอนที่ชานชาลา
Falling asleep all over the [train] platform
ข้าวมันยากปากมันร้อง ร้อง
Man rice [cooked with oil] is hard to eat. They cry out, cry out
ว่าท้องมันหิวปลิวตาม ลม
that their stomach is so hungry they will blow away with the wind
ไม่ได้มาชมเมืองฟ้า ฟ้า
They didn’t come to admire the Heavenly City
แต่มาเพื่อหางานทำ
But to find work
แสน ลำบากสักปานไหน
Who has it so difficult as this?
เหน็ดเหนื่อย กี่มากน้อย
However tired they are
จะค่อยทำ ค่อยกิน
They just keep working so they can keep eating
ขอแต่ข้าวเข้าท้อง
All they ask is for rice to enter their stomachs
น้องทางบ้านได้กินนม
And for their younger siblings to be able to drink milk
มีผ้าห่มกันลมเย็น
And have blankets to protect them from the cold
ใครจะฮู้ใครจะเห็น
Who knows, who sees [who understands]?
ทำไมอีสาน กระเซ็น
How come Isaan people don’t speak Thai perfectly?
ล้มตัวลงนอนที่ชานชาลา
They collapse and sleep at the [train] platform
ล้มตัวลงนอนที่ชานชาลา
They collapse and sleep at the [train] platform
ล้มตัวลงนอนที่ชานชาลา
They collapse and sleep at the [train] platform
ล้มตัวลงนอนที่ชานชาลา
They collapse and sleep at the [train] platform
ล้มตัวลงนอนที่ชานชาลา
They collapse and sleep at the [train] platform
*From other Carabao songs, like นางงามตู้กระจก, we expect the line “ใครจะรู้ ใครจะเห็น,” meaning “Who knows, who sees” that is, who sympathizes. Here the word ฮู้ replaces รู้. The word “ฮู้” (hoo) means “รู้” (roo) and is Issan dialect. So the “Who knows and who sees” question [meaning who empathizes with the difficulties of the Issan people] uses an Isaan word, and is followed by the question, “Why can’t they speak perfect Thai?”